သမိုင္းနိဂံုးခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ကိစၥ

၁။ “သမိုင္းနိဂံုးခ်ဳပ္” ကိစၥဟာ ကိစၥၾကီးျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက စစ္ေအးေခတ္ (၁၉၄၇ - ၁၉၈၉) ၿပီးဆံုးစကာလကစၿပီး ေပၚလာတာပါ။ ကြန္ဆာေဗးတစ္လက္သစ္ (neo - con) တဦးျဖစ္တဲ့ ဖူကုယာမဆိုသူကစလိုက္တာပဲ။ အေတာ္ကေလး ကယက္ထသြားပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င့္ေရးသမားေတြရဲ႕ က်မ္းတဆူနီးပါး (သူ႔စာအုပ္က) ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ၂၁ ရာစုထဲလည္း ၀င္လာေရာ “သမိုင္းကနိဂံုးခ်ဳပ္” ဖို႔ေနေနသာသာ သမိုင္းက အရွိန္အဟုန္နဲ႔ျဖစ္ေပၚတိုးပြားလာတယ္။ အာဖဂန္စစ္၊ အီရတ္စစ္ျဖစ္လာေတာ့ ဖူကုယာမ ကိုယ္တုိင္ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တယ္။ ထားပါေတာ့။

၂။ ဖူုကုယာမရဲ့အေတြးအေခၚက မာ့က္စ္၀ါဒ နိဂုံးခ်ဳပ္ျပီလုိ့ေျပာနည္းတမ်ဳိးနဲ့ေျပာတာပါ။ မာ့က္စ္၀ါဒရဲ့အစဟာ “ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္း” (၁၈၄၈) ကပါ၊ အဲဒီေၾကညာစာတမ္းမွာ သမုိင္းဆုိတာ“ဟာ လူတန္းစားတုိက္ပဲြေတြရဲ့ သမုိင္းပဲလုိ့ျဖည့္စြက္ပါတယ္။ ပုိျပီးျပည့္စုံသြားတာေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ပါတီိက ဖူကုယာမရဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္အယူအဆကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လူတန္းစားကဲြျပားမႈရွိေနသမွ် လူတန္းစားတုိက္ပဲြရွိေနမယ္။ လူတန္းစားတုိက္ပဲြရွိေနရင္ သမုိင္းလည္းရွိေနမယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ပါ။

၃။ ဖူကုယာမ အဲဒီအယူအဆတင္စဥ္က ဆုိဗီယက္ယူနီယံျပိဳကဲြခ်ိန္ပါ။ ႏုိင္ငံတကာ့ ကြန္ျမဴနစ္ အေရးေတာ္ပုံၾကီးတခုလုံး ေနာက္တလွမ္းဆုတ္ေနရခ်ိန္ပါ။ တခ်ဳိ႔က အုပ္စီးပ်က္ျပီးကစဥ့္ကလ်ားဆုတ္တယန။ တခ်ဴိ႔က အုပ္စီးမပ်က္ေအာင္ ထိန္းျပီးဆုတ္ၾကပါတယ္။ (က်ေနာ္တုိ႔ပါတီက ဒုတိယအမ်ဳိးအစားမွာ ပါ ပါတယ္။)

အခုေဆြးေႏြးခ်င္တာက ဘာေၾကာင့္ဆုတ္ရသလဲ ဆုိတာပါ၊ ပုဂၢလိကအျမင္သက္သက္ကုိ တင္ျပတာပါ။

ဘာေၾကာင့္ဆုတ္ရသလဲ

(က) ႐ုရွားေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔မွာ တူညီတဲ့ထူးျခားခ်က္႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ေတာ္လွန္ေ႐းေတြဟာ မာ့က္စ္း၊အိန္ဂယ္လ္တုိ႔ေတြးေခၚခဲ့သလုိ ေ႐ွ႔တန္းေ႐ာက္ တုိင္းျပည္ေတြက တျပိဳင္တည္း အ႐င္း႐ွင္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကုိ ေတာ္လွန္တဲ့ ကမၻာ႔ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိး လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕တန္းေရာက္တုိင္းျပည္ေတြဆုိတာက (အဲဒီတုံးက) အရင္းရွင္စနစ္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ေရာက္ေနတဲ့ အဂၤလန္နဲ႔ ဂ်ာမဏီ၊ျပင္သစ္နဲ႔အေမရိီကန္တုိ႔ကုိပဲ ဆုိလုိတာပါ။ ရုရွားျပည္၊ တရုတ္ျပည္တုိ႔က ပေဒသရာဇ္တပုိင္း အရင္းရွင္တပုိင္း ေခတ္ေနာက္က်တဲ့တုိင္းျပည္ေတြပဲ။ သူတုိ႔ေတာ္လွန္ေရးေတြႏုိင္တာက ေရွ႕တန္းေရာက္ တုိင္းျပည္ၾကီးေတြအခ်င္းခ်င္း နယ္ခ်ဲ႕စစ္ပဲြ(ကမာၻစစ္) ဆင္ႏႊဲဲေနၾကတာကုိ ခ်က္ေကာင္းယူႏုိ္င္လုိ႔ပဲ။ ပထမကမၻာစစ္မွာ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္ကတဖက္ ဂ်ာမဏီကတဖက္ စစ္ျဖစ္ေနတာကုိ ခ်က္ေကာင္းယူႏုိင္လို႔ ႐ု႐ွားေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္တာပဲ။ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးကလည္း ဒုတိီယကမၻာစစ္ကုိ ခ်က္ေကာင္းယူႏုိင္လုိ႔ေအာင္ျမင္တာပဲ။ ဒီမွာ သင္ခန္းစာထုတ္ယူႏုိင္တာက ႏုိင္ငံတကာ့ အေျခအေနကုိ ခ်က္ေကာင္းယူျပီး မိမိျပည္တြင္း ေတာ္လွန္ေရးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့သင္ခန္းစာျဖစ္တယ္။

(ခ) ဖြ႔ံျဖိဳးျပီးႏုိင္ငံေတြ(ေ႐ွ႔႕တန္းေရာက္ႏုိင္ငံေတြ)က အျမဲတမ္းသူတို႔အခ်င္းခ်င္း စစ္တိုက္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၄၇ ေလာက္ကစျပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေသြးစည္းေနၾကတယ္။ အားအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ဗိုလ္လုပ္ခြင့္ေပးၿပီး စည္းလံုးေနၾကတယ္။ သူတုိ႔အခ်င္း ပဋိပကၡျဖစ္ရင္လည္း စစ္ျဖစ္ေလာက္သ့္အထိ မျပင္းထန္ေအာင္ ထိန္းညွိၾကတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္ေနတာ အခုအထိပဲ။

၁၉၄၇ က အခုအထိ (ႏွစ္ ၆၀) က်ေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ အေမရိကန္ကုိ ဗုိလ္လုပ္ခုိင္းထားၾကတယ္။ရန္လည္းသိပ္မျဖစ္ၾကဘူး။G7 ဆုိျပီးဖဲြ႔ထားတယ္။ ရန္ျဖစ္မယ့္ အေျခအေနျဖစ္ရင္လည္း ထိန္းညွိတယ္။ တခါတေလ ျပင္သစ္လုိဟာက ေဘးဖဲ့ထြက္ရင္လည္းေစ့စပ္လုိက္တယ္။ ထိန္းညွိလုိက္တယ္။ အဂၤလိပ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကုိ လိုလုိခ်င္ခ်င္ပဲ ဗုိလ္လုပ္ခုိင္းထားတာပဲ။ ဂ်ာမဏီ၊ဂ်ပန္ကေတာ့ စစ္ရၷံးထားတာေတြျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးမွာ ၾကီးက်ယ္ေနေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးမွာ အေမရိကန္ကုိ မွီခုိေနရရွာတယ္။ တည္ရွိေနတဲ့ ကမၻာ့အစီအစဥ္(World Order) ကလည္း သူတုိ႔ကုိ ပစားမေပးဘူး။ အေမရိကန္ကုိ မွီခုိမွလူရာ၀င္မွာကုိ ဂ်ာမဏီ၊ဂ်ပန္က သိေနတယ္။

(ဂ) ရုရွား(ဆုိဗီယက္) နဲ႔တရုတ္ကေတာ့ စည္းလုံးမႈမရွိတဲ့အခ်ိန္က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ဂုိဏ္းဆုိတာ ၾကာၾကာခံခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားပုိင္းက အိမ္ခဲြေနၾကတာျဖစ္တယ္။

ဒီအထဲမွာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ယစ္မႈးေနၾကေသးတယ္။လီနင္ရဲ႕တုိင္းျပည္တျပည္ခ်င္း ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ ထူေထာင္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာကုိ ဆႏၵစြဲက်က်တုိးခ်ဲ႕ျပီး တုိင္းျပည္တျပည္ခ်င္း ကြန္ျမဴနစ္ေလာက ခ်ီတက္ႏုိင္တယ္ဆုိသည္အထိလုပ္လာတယ္။ သူဦးကုိယ္ဦးျပိဳင္ၾကေသးတယ္။ ရုရွား (ခရူးရွက္ဖ္) က ကြန္ျမဴနစ္ေလာကကုိ ခ်ီတက္မယ္ဆုိျပီးလုပ္ေတာ့ တရုတ္ (ေမာ္စီတုန္း) က “ခုန္လြားခ်ီတက္ေရး” ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးလုပ္ျပီး ျပိဳင္တယ္။ “လက္၀ဲ” ဆႏၵစြဲအမွားေတြ အျပိဳင္လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ရုရွား (ဂုိဘာေခ်ာ့ပ္) က ဖ႐ုိဖရဲဆုတ္ရတယ္။ တ႐ုတ္ (တိန္႔ေရွာင္ဖင္) က အုပ္စီးမပ်က္ေအာင္ဆုတ္တယ္။

၄။ ႐ုရွားေရာ တ႐ုတ္ပါ ဆုတ္ၾကေတာ့ ဖူကုယာမက “သမုိင္းနိဂုံးခ်ဳပ္ျပီ” လုိ႔ေၾကြးေၾကာ္လုိက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့မၾကာပါဘူး။ လူတန္းစားတုိက္ပဲြက ပုံစံတမ်ဳိးနဲ႔ေပၚလာတယ္။ အဲဒါက အာဖဂန္စစ္ပဲြ၊ အီ႐တ္စစ္ပဲြပဲ။

ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားနဲ႔ တုိက္ရတဲ့လူတန္းစားတုိက္ပဲြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူတန္းစားတုိက္ပဲြေတာ့ လူတန္းစားတုိက္ပဲြပဲ။ ဘာသာေရးအေျခခံတဲ့ ပေဒသရာဇ္လူတန္းစားလုိ႔ “မႈဆလင္အစြန္းေရာက္” ေတြကုိ သတ္မွတ္ရမလားေတာ့မသိဘူး။

အီရတ္က်ေတာ့တမ်ဳိး။ ဘာ့သ္ပါတီဟာ မူဆလင္အစြန္းေရာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အီရတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဘယ္လိုသတ္မွတ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေလ့လာရဦးမွာ ျဖစ္တယ္။

ဘင္လာဒင္တို႔ တာလီဘန္တို႔ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္တို႔ဟာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

အခုေျပာခ်င္တာက သူတို႔ကို ဘာလူတန္းစားလို႔ သတ္မွတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ လူတန္းစားတိုက္ပြဲဆိုတာ အရင္းရွင္နဲ႔ ပစၥည္းမဲ့တိုကမ္တဲ့ တိုက္ပြဲကိုမွ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လူတန္းစားေတြတိုက္တိုက္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲပဲ။ လူတန္းစားတိုက္ပြဲေတြ တိုက္ေနၾကသမွ် သမိုင္းနိဂံုးမခ်ဳပ္ေသးဘူး ဆိုတာကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။

ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ာနယ္ (အမွတ္ - ၂၉)